ما درختان بلوط بودیم

کتاب ما درختان بلوط بودیم مجموعه شعهرای سپید علیرضا بیرانوند است که توسط نشر نزدیکتر به چاپ رسیده است . یکی از شعرهای این کتاب را با هم می‌خوانیم:

سخت است
روی تخت بیمارستان دراز کشیده باشی
چیزی را به یاد نیاوری
جز جمیله
هی بگویی جمیله منتظر است
جمیله منتظر است
و جمیله سال ها پیش تو را تنها گذاشته باشد

تو را صدا میزنم
با دهانی که جز نام تو چیزی را به یاد نمی اورد
تو را
ای یادگار شب های زمستان
ای کوه برف گیر

“حرف های زیادی برای نگفتن دارم”
کوله پشتی ام را زمین که بگذارم
دردها از شانه هایم می افتند
اما
حرف ها
این کلمات زندانی
که میل به آزادی ندارند دیگر
برای کدام قاب عکس شعر شوند؟
برای کدام زن لالایی؟

زیر بهمنی سنگین
استخوان هایم متلاشی شده اند
و حالا که مرگ از همیشه به من نزدیک تر است